Evo šta su radile zemlje koje danas glume demokrate i svima drže predavanja o ljudskim pravima. SAD i Evropa, koje se ponose demokratijom, obogatili su se na tuđoj krvi. Evropljani su pljačkali, mučili i ubijali, a njihovo bogatstvo počiva na kostima stotina miliona nedužnih ljudi. Ta i takva licemerna Evropa, a s njom i SAD, propagiraju ljudska prava i svima drži predavanja o demokratiji. Zločini još uvek traju preko neokolonijalizma, imperijalizma i korporativnog predatorskog i pljačkaškog kapitalizma. Ove zemlje nemaju nikakvo pravo, moralno niti bilo kakvo drugo, bilo kome držati predavanja o bilo čemu.
BRITANIJA
Britansko Carstvo bilo je najveće carstvo u istoriji. Na vrhuncu moći, Britanci su se hvalili “Carstvom u kojem sunce nikad ne zalazi” s obzirom da je zbog raširenosti njihovih kolonija svetom sunce uvijek sijalo barem na jednom dijelu britanskog teritorija. Međutim, u „carstvu u kojem Sunce nikada ne zalazi“, počinjeni su brojni zločini koji spadaju među najgore u istoriji. U slučaju razgraničenja Indije i Pakistana 1947. godine, Britanci su počinili ogromne greške. Tada je 14 miliona ljudi napustilo svoje domove, što je jedna od najvećih ljudskih migracija u istoriji. U vreme Carstva, u Indiji je od gladi umrlo između 12 i 29 miliona ljudi. U masakru u Amritsaru 1919. godine, također u Indiji, za manje od deset minuta, britanski vojnici ubili su oko 1.000 ljudi. U Rodeziji, današnjem Zimbabveu, Britanci su otimali zemlju domorocima i pljačkali rudnike dijamanata. Ustanak plemena Mau Mau u Keniji, između 1952. i 1960. godine, završen je pobjedom Britanaca koji su pobili između 20.000 i 100.000 ljudi.
FRANCUSKA
U 19. i 20. veku, francuska kolonijalna imperija bila je drugi po veličini u svetu, iza Britanske imperije. Francuska se očajnički i žestoko, bez obzira na cenu, borila da zadrži afričke kolonije. Malo je poznata činjenica da neke afričke zemlje i danas, u 21. veku, plaćaju kolonijalni porez Francuskoj. Čak 14 afričkih zemalja dužne su, kroz kolonijalni ugovor, davati 85 posto svojih novčanih rezervi Centralnoj banci Francuske. Afrički lideri, koji su odbili platiti porez, ubijeni su ili bili žrtve državnog udara. Ogromno prostranstvo Francuske Ekvatorijalne Afrike (današnji Čad, Gabon, Srednjoafrička Republika i Kongo) razdeljeno je 1900. godine između 40 francuskih firmi koje su stekle pravo na 30 godina korištenja, bolje rečeno bezobzirne pljačke. Za izgradnju željezničke pruge do atlantske obale, koja se gradila u južnim delovima Konga od 1921. do 1932., regrutovano je 127.250 muškaraca, od kojih je 14.000 nestalo. U zapadnoj Africi, Francuzi su u Drugom svetskom ratu mobilisali 211.000 Afrikanaca, a 169.000 učestvovalo je u bitkama u južnoj Francuskoj. Ubijeno je 24.762, a ništa se ne govori o mnogima čija sudbina nije poznata. Za vreme sedmogodišnjeg rata u Alžiru, francuska vojska pobila je između 350.000 i 400.000 civila.
BELGIJA
Belgijski kralj Leopold II odgovoran je za smrt 15 miliona ljudi u današnjem Kongu. Ovaj zlotvor držao je u privatnom posedu čitavu jednu državu i postao vladar teritorije 80 puta veće od njegove Belgije. Tako je postao apsolutni gospodar života i smrti za 20 miliona ljudi koji su na prostorima današnje Demokratske Republike Kongo živeli vekovima pre dolaska “belog čoveka”. Pod parolom “nauke i progresa”, Leopold je porobio čitav narod, pretvarajući Kongo u ličnu plantažu. Za red i mir bila je zadužena kraljeva privatna vojska. Eksploatacijom prirodnih bogatstava Konga, Leopold II stekao je ogromno bogatstvo. Novac je dolazio od prodaje slonovače, a kasnije i gume. Celokupna populacija kraljeve privatne države besplatno je radila bez bilo kakvih prava na prikupljanju biljnih sokova od kojih se pravila guma. Svako selo imalo je količinske kvote koje je moralo ispuniti. Ako ne bi uspeli, mnogima su odsijecane genitalije, noge i ruke, bez obzira da li se radilo o muškarcu, ženi, starcu ili detetu, dok su drugi kažnjavani udarcima bičem od kože nilskog konja. Od 20 udaraca bičem ljudi bi gubili svest, a od 100 umirali. Leopold II, koji je umro 1909. godine, nikada nije kažnjen za varvarske zločine protiv naroda Konga.
HOLANDIJA
1602. godine, Holanđani osnivaju organizaciju kako bi omogućili slobodnu prodaju i nabavku robova za svoje azijske kolonije, a 1604. stvaraju vlastitu oazu za hvatanje roblja u Africi koju su nazvali Obala robova. Holanđani su prvi osmislili masovni prevoz robova, a za manje od 40 godina, polovina stanovništva holandskih kolonija u Aziji bili su robovi. Godine 1621, osnivaju kompaniju kojom su trebali iz Obale roblja osigurati dodatnu radnu snagu na plantažama na Karibima. Ova kompanija transportovala je 550.000 robova do Kariba i Južne Amerike. Holanđani su vladali Indonezijom punih 350 godina, eksploatišući prirodna bogatstva do maksimuma. Nakon Drugog svjetskog rata, Holanđani su u Indoneziji počinili brojne zločine i masakre. Na Božić 1946., holandske specijalne jedinice ubile su hiljade Indonežana u južnom Celebesu. Devetog decembra 1947., holandska kraljevska armija Istočne Indije na ostrvu Javi ubila je 431 muškarca. U vrijeme kolonijalnog rata ubijeno je 150.000 Indonežana.
NEMAČKA
Prvi genocid u 20. veku počinile su nemačke snage u jugozapadnoj Africi, kada su 1904. godine ubile više od 80.000 Namibijaca iz plemena Nama i Herero. 3. maja 1904., car Wilhelm II šalje u Namibiju Adriana Dietricha Lothara von Trotha, koji postaje vrhovni komandant nemačkih jedinica. Van Troth stiže s 14.000 vojnika u Namibiju i izjavljuje: “Afrička plemena umrijeće nasilnom smrću. To je bio i ostao zadatak moje politike, u ostvarenju tog cilja služiću se terorom i okrutnošću. Istrebiću afrička plemena morem krvi.“ Dan pre bitke kod Waterberga, Troth je opisao plan: “Opkoliti Herere kod Waterberga i uništiti, a zatim osuditi na smrt.” Drugog oktobra 1904., von Troth šalje upozorenje ustanicima: “Ja, veliki general nemačke vojske, šaljem ovo pismo Hererima. Narod Herera mora napustiti zemlju. Ako odbije, nateraću ga topovima. Svaki pripadnik Herera, koji se zatekne unutar njemačkih granica, biće smaknut. Neću poštedeti ni žene ni decu. To su moje reči Herero narodu.” Ohrabreni ovakvim stavom svog komandanta, nemački vojnici ubijali su pripadnike plemena Herero bez milosti i silovali mlade Herero žene pre nego bi ih ubili ili proterali u pustinju. Nakon rata, nemački eugenički stručnjaci tražili su od nemačkih kolonijalnih snaga da prikupe i pošalju u Berlin lubanje i ostale delove tela pobijenih iz plemena Nama i Herero. Neki ljudski ostaci korišteni su u eksperimentima, a većina prodata kolekcionarima širom Evrope.
ŠPANIJA
Špansko Carstvo bilo je prvo istinsko svetsko kolonijalno carstvo. Špansko Carstvo doživelo je vrhunac u 16. i 17., a kraj u 19. veku osamostaljenjem kolonija u Južnoj Americi i gubitkom ostalih kolonijalnih poseda. Kolonizaije je započela nakon što se Kristofor Kolumbo 1493. godine vratio iz Zapadne Indije. Nakon toga, španska kraljica Izabela I. Kastiljska odobrila je pohode na novootkrivene prekomorske posede. Širenjem carstva, Španija je širila i verska učenja Katoličke crkve i pokrštavala lokalno stanovništvo. Domorodačko indijansko stanovništvo bilo je izloženo zlostavljanjima, pljački, prisilnom radu i regrutovanju u vojne jedinice. U velikom broju umiralo je od zaraznih bolesti, kao što su gripa, boginje i tifus. U osvajanju novih kolonija, veliku ulogu imali su konkvistadori koji su vršili strahovita nasilja nad domorocima. Većina konkvistadora okrutno je postupala s naseljenicima regija koje su osvojili – ubijali su, porobljavali, silovali, pokrštavali domorodačko stanovništvo, nametali upotrebu španskog jezika, uništavali njihove običaje i kulturu i na ostale načine zlostavljali stanovništvo.
PORTUGAL
Uz Špansko kolonijalno carstvo, portugalsko kolonijalno carstvo najstarije je kolonijalno carstvo u istoriji. Trajalo je šest vekova, od 1415. godine, do povlačenja iz Makaoa 1999. i nezavisnosti Istočnog Timora 2002. godine. Prekomorska ekspanzija Portugalaca počela je 1488. godine kada je Bartolomeu Dias oplovio Rt dobre nade, zatim je usledilo putovanje Vaska da Game do Indije 1498., te otkriće Brazila 1500. godine. Kada su stigli s okena na istočnoafričku obalu, Portugalci su odmah počeli pljačkati i paliti. Od svih kolonijalnih sila, Portugalci su najviše robova izvezli iz Afrike u Ameriku. U Portugalskoj Africi domorodac je mogao poboljšati društveni položaj kroz sistem asimilacije. Ako je hteo postati prilagođen, morao se obratiti mesnom sudu i dokazati da zna čitati i pisati portugalski, da je katolik, da je materijalno nezavisan i ima volju napustiti domorodačke običaje i početi živeti na evropski način. Za manje od 100 godina, portugalskim osvajanjima uništeno je ono što je stvarano vekovima.
AUSTRALIJA
Australski Aboridžini jedan su od najstarijih svjetskih naroda. Kada je prva britanska flota kolonista stigla u Australiju krajem 18. vijeka, na ovom kontinentu živjelo je između 300.000 i milion pripadnika aboridžinskih plemena. U mnogim delovima Australije, Aboridžini su potpuno iskorijenjeni, ubijani ili nasilno iseljeni. Australci su doneli Aboridžinima bolesti i alkohol, počinili ubistva, oduzimali decu od aboridžinskih majki i provodili diskriminaciju. Između tridesetih i sedamdesetih godina 20. vijeka, desetine hiljada dece oduzeto je od aboridžinskih roditelja i smešteno u crkve na preodgoj u projektu poznatom kao Ukradena generacija. Od 1910. godine, 100.000 aboridžinske dece odvojeno je od roditelja i predato novim, belačkim porodicama. Ova diskriminirajuća praksa, koja se u Australiji provodila do šezdesetih godina prošlog veka, bila je ozakonjena na federalnom i saveznom nivou, a zakoni se temeljili na premisi kako su Aboridžini osuđeni na propast.
SAD
Kada su stvorene Sjedinjene Države, Indijanci su smatrani divljacima zbog čega su ubijani u kontinuiranim napadima. Pokolj američkih Indijanaca i danas se u istorijskim udžbenicima prikazuje kao nešto normalno iako su zločini izvedeni s unapred planiranom namerom i sistematski do konačnog istrebljenja američkih domorodačkih plemena. Prvo legalno “humano” preseljenje Indijanaca počelo je 1830. godine, a 1859. godine u Teksasu više nije bilo Indijanaca. Do kraja 19. veka, belci su uništili između 12 i 15 miliona Indijanaca ubistvima i bolestima, od kojih su male boginje bile najsmrtonosnije. Genocid na tlu Amerike smatra se najmasovnijim genocidom u istoriji ljudskog roda. Indijance je istrebila civilizacija u najvećem genocidu u istoriji, civilizacija koja samu sebe smatra najvećim zagovornikom poštivanja ljudskih prava u svetu.
(Izvor: Intermagazin)