Leta 1942. godine Nemci su u Norvešku dovukli oko 5.000 hiljada jugoslovenskih političkih zatvorenika i ratnih zarobljenika. Namera je bila da ih iskoriste za izgradnju odbrambene infrastrukture u slučaju savezničke invazije. Polovina se nikada nije vratila u otadžbinu.
Proleća 1940. godine Treći rajh je okupirao Norvešku iz dva razloga koja se svode na to da je Nemačka bila potpuno zavisna od uvoza rude gvožđa iz Švedske. U Berlinu je postojala strepnja da bi Norveška svoje luke mogla prepustiti Britancima, a oni bi to iskoristili za blokiranje pomorskog transporta. Možda bi to iskoristili za okupaciju Norveške i tako ugroziti Švedske rudnike.
Plan britanske invazije bio je skovan i podrazumevao je miniranje norveških teritorijalnih voda, uništavanje švedskog rudnika u Elivareu i otvaranje protiv nemačkog fronta koji bi se nalazio na jugu Švedske kako bi se sprečio ili bar odložio napad na Francusku. Nemci su imali sreće i počeli su sa napadom 9. aprila, a Britanci nisu bili spremni.
Nemci su uspešno zaposeli Norvešku, tako što su našli izdajice u norveškom narodu i slomili neprijatelja. Norveška vojska je pružala otpor i oni koji su bili verni kralju i vladi. Tu su bile i anglofrancuske snage koje su se iskrcale u Narviku. Svi su bili poraženi do početka juna.
Nakon toga, Nemačka je nastojala da napravi odbrambenu infrastrukturu. Iz tih razloga leta 1942. godine u Norvešku je dovučen oko 5.000 jugoslovenskih političkih zatvorenika i zarobljenika. Uglavnom su tu bili Hrvati, Srbi i Muslimani. Muslimana nije bilo puno, ali isto tako se ni jedan nije vratio živ. Što se Srba i Hrvata tiče, uglavnom su to bili partizani i komunisti, ali je bilo dosta izabranih i po čisto etničkoj liniji.
U Narvik je 24. juna stigao kontigent sa 900 Jugoslovena koji su odatle naterani da peške idu do Bejsforda gde je bio logor. Nekoliko njih je nastradalo tokom marša. 12 jula nekoliko nemačkih oficira i norveških lekara su posetili logor i ustanovili prisustvo tifusa. Tada su izdvojili 85 logoraša koji su im delovali slabo, a pridodali još 203 čoveka. Nakon tri dana čitav logor je bio pod karantinom , a zatim je 588 logoraša naterano na marš, to su bili oni koji su se smatrali zdravim. Oni koji su ostali morali su sami sebi da iskopaju jamu i da stanu na njenu ivicu kako bi sačekali metak u potiljak. Na razne načine su stradali, neki su zapaljeni zajedno sa barakom, neki upucani, ali su svi stradali.
Ostali logoraši marširali su 30 km do Bjornfjelna gde su stavljeni u karantin. 22. jula su svi morali da marširaju 6 krugova oko logora i oni koji bi posustali bili bi ubijeni, takav proces se ponavljao i nakon 5 sedmica 242 Jugoslovena nije bilo živo. Ovo je najveći pojedinačni masakr jugoslovenskih logoraša u Norveškoj tokom II svetskog rata. 1949. godine podignut je spomenik žrtvama.
1943. godine u logor Karasjoku je prebačeno 374 logoraša, uglavnom Jugoslovena, koji su bili potrebni za proširenje puta ka Finskoj. Nakon 4 li 5 meseci bilo ih je 111 živih. Ima puno ovakvih primera. Tokom rata u norveškim logorima nastradalo je 2.368 Jugoslovena.
Većina Norveškog stanovništva nije sarađivala sa okupatorom. Mnogi su pomagali logorašima, postojao je i pokret otpora koji je napravio najveći akt sabotaže u celom ratu, sabotirajući nacistima nuklearni program.
Nakon svega javilo je se i prijateljstvo između našeg naroda i Norvežana. 1946. godine nekoliko nemačkih oficira i stražara iz logora Bejsford izručeno je Jugoslaviji. Suđenje je bilo u Beogradu od strane novih vlasti i svi su osuđeni na smrt streljanjem. Norvežani su sami sudili zlikovcima iz svojih redova, ali nam nisu poznate presude.
(Izvor: Beograd.in)