U srpskom narodu postoje razni, veoma arhaični nazivi za pretke, koji su očuvani vekovima, uglavnom kroz usmeno predanje.
Nazivi muških i ženskih predaka znaju se sve do 16. kolena:
otac-majka,
deda-baba,
pradeda-prababa,
čukundeda-čukunbaba,
navrdeda-navrbaba,
kurđel-kurđela,
askurđel-askurđela,
kurđun-kurđuna,
kurlebalo-kurlebala,
sukurdol-sukurdola,
sudepač-sudepača,
parđupan-parđupana,
ožmikura-ožmikurka,
kurajber-kurajbera,
sajkatava-sajkatavka,
beli orao-bela orlica, navodi se na sajtu poreklo.
Prema drugom nizu, nazivi idu ovako:
otac,
deda,
pradeda,
čukundeda,
navrdeda-bela pčela,
kurđel,
askurđel,
kurđup,
kurlebalo,
kursul,
sukurdov,
surdepač,
parđupan,
omžikur,
kurajber,
šajkatava,
beli orao,
sivi hromi vuk,
sunce.
Kako se navodi, “kurajber” je bio ranije, a i sada je, pogrdan naziv za praznoglavca koji se pravi važan. Dalje se navodi da je ove nazive smislio pisac i aforističar Brana Crnčević da bi se “podsmevao nacionalistima i vernicima od juče koji nemaju pojma o srpskoj istoriji, a još manje o srpskom jeziku”, navodi se na sajtu verbalisti.com.
Takođe, kako navode pojedini izvori, kod Vuka Stefanovića Karadžića nema ovakvih izraza, a on bi ih sigurno zabeležio.
(Izvor: Espreso)