Isusova molitva je ubedljivo najbitnija molitva u pravoslavnoj tradiciji, ona koju mora da zna svaki čovek koji sebe smatra pravoslavnim hrišćaninom.
Nažalost, većina ljudi misli da je dovoljno to što vodi računa da li jecrveno slovo ili je „samo podebljano“, i danas će je čuti prvi put u životu.
Isusova molitva je kratka umna molitva, u vidu formule, koja se posebno ceni u Pravoslavnoj crkvi, u toj meri da se tretira kao “srž i zenica pravoslavlja“. Nema važnije molitve od nje. Ona glasi:
“Gospode Isuse Hriste, Sine Božiji, pomiluj mene grešnog“.
Njom su se učili brojni naraštaji, o njoj se diskutovalo tokom cele istorije Crkve. Tajna njene moći leži u ponavljanju i na taj se način koristi u ličnoj asketskoj praksi monaha i isposnika širom pravoslavnog sveta.
Ona je, tvrdi se, osnovni metod kojim oni koji se mole otvaraju svoje srce Bogu zbog čega se naziva i Molitvom srca; veruje se da je upravo to ta molitva koju apostol Pavle zagovara u Novom zavetu kao “neprestanu molitvu”, premda nauka smatra da je nastala u egipatskim pustinjama u 5. veku i da je tek postepeno na Istoku stekla ovu važnost koju ima danas.
Njeno korišćenje je posebno često u isihazmu, pravoslavnoj monaškoj tradiciji koja je kao način života posebno zastupljena na Svetoj gori, a koja ukratko rečeno predstavlja potpuno okretanje čovekovoj unutrašnjosti koja se sjedinjuje sa Bogom putem vođenja punog crkvenog života i uzimanjem Svetih tajni.
Pri višečasovnom i neprestanom ponavljanju ove kratke molitve koristi se brojanica, koja se smatra oruđem molitve, ali koja nije obavezna i više služi kao ispomoć onima koji su tek počeli da ulaze u taj mistični svet ili onima koji su slabi i lako gube koncentraciju.
Pored toga, prilikom ponavljanja Isusove molitve vernici se mogu i klanjati Bogu i krstiti. Međutim, ovako duboko zalaženje u Isusovu molitvu duhovnici obično ne savetuju običnim ljudima, bez pomoći nekoga ko je već u tome vešt i iskusan.
(Espreso)