Da nije bilo intervencije Britanije, Francuske i Rusije 1913. godine, Kosovo bi bilo dodeljeno Albaniji, u doba kada je ta zemlja diplomatski priznata.
Kneževina Srbija (ime za vreme postojanja Knjažestvo Srbija) je postojala u periodu od 1815. do 1882. godine. Nastala je posle Drugog srpskog ustanka i postojala sve dok 1882. godine nije proglašena u Kraljevinu Srbiju. Kraljevina Srbija je priznata kao država nakon Berlinskog kongresa 1878. godine. Međunarodno priznanje odnosilo se na trenutne granice Srbije koje vidimo na karti iz 1878. godine.
Na toj karti nema Kosova i Metohije. Da nije bilo intervencije Britanije, Francuske i Rusije 1913. godine, Kosovo bi bilo dodeljeno Albaniji, u doba kada je ta zemlja diplomatski priznata. Ali Albanija, koja je proglasila svoju nezavisnost od osmanske Turske tek 1912., bila je smatrana „klijentom“ Austrougarske i Italije, a ostale velike sile željele su da prijatelji njihovih suparnika budu mali.
Britanija, Francuska i Rusija su zato ustanovile Konferenciju ambasadora, koja je 29. jula 1913. priznala Albaniju sa smanjenim granica.
Kosovo i deo Metohije (uključujući Prizren), uprkos većinskom albanskom stanovništvu, bili su predati Srbiji, prijatelju Francuske, Rusije i Engleske, dok je Crna Gora (drugi prijatelj Rusije) dobila Peć i Đakovicu. Na taj način je veto velikih sila na pravo Kosova za nacionalno samoodredeljenje posejao seme svih problema koji su se naknadno pojavili, tvrde neki istorijski izvori.
U periodu od 1815. do 1882. godine su se oko vlasti nadmetale i smenile dve dinastije, čiji su rodonačelnici bili Đorđe Petrović – Karađorđe, vođa Prvog srpskog ustanka i knez Miloš Obrenović, vođa Drugog srpskog ustanka i osnivač Kneževine Srbije.
Dalji razvoj Srbije je bio obeležen opštim napretkom u ekonomiji, kulturi i umetnosti, čemu je pre svega doprinela mudra državna politika, koja je slala mlade ljude na školovanje u evropske metropole, odakle su donosili novi duh i novi sistem vrednosti. Jedan od spoljnih izraza transformacije kroz koju je sada prolazila nekadašnja osmanska provincija bilo je i proglašenje kraljevine Srbije 1882. godine.
Administrativna podela Kneževine Srbije koja je počela da se postepeno sprovodi odmah posle formiranja Kneževine Srbije 1815. godine mimo ustaljenih administrativne podela na ejalete kakva je bila prisutna na ostalim teritorijama Osmanskog carstva koji nisu imale autonomiju, ali ipak po uzoru na dotadašnju osmanlijsku administrativnu podelu. Kneževina Srbija je sve do Berlinskog kongresa 1878. godine bila u sastavu Osmanskog carstva.
Po okončanju Drugog srpskog ustanka, knez Miloš Obrenović se opredelio za stvaranje i jačanje srpske državnosti diplomatskim metodama i postepeno osvajanje državnih ovlašćenja od Osmanskog carstva. Period od 1815. do 1833. godine obeležen je stvaranjem organa vlasti Kneževine Srbije u selima, okruzima i nahijama, čija su ovlašćenja postepeno rasla.
Čitava teritorija Kneževine Srbije je 1834. godine odlukom skupštine bila podeljena na 5 serdarstava i 19 okružja, čime su ukinuti svi oblici administrativnih podela koji su imali svoje poreklo u Osmanskom carstvu. U sastav ovih pet serdarstava je ušlo i šest nahija koje je Osmansko carstvo prepustilo Kneževini Srbiji u skladu sa odredbama Akermanske konvencije koja je u članu 5 predvidela da se Kneževini Srbiji vrati 6 nahija (Krajina, Crna Reka, Paraćin, Kruševac, Stari Vlah, Jadar i Rađevina) koje su osmanlije zauzele posle slamanja Prvog srpskog ustanka.
Pet serdarstava na koje je podeljena Kneževina Srbija su bila: Raško, sa sedištem u Čačku, Rasinsko sa sedištem u Jagodini, Podunavsko sa sedištem u Beogradu, Mačvansko sa sedištem u Šapcu i Timočko sa sedištem u Negotinu
Novim odlukama Narodne skupštine donetim 1836. godine, koje je prihvatio i Turski ustav iz 1838. godine, Kneževina Srbija se deli na 17 okruga. O njihovim nadležnostima je bio donet poseban Zakon o Ustrojenju okružni načelničastva i glavnim dužnostima sreskih načelnika. Organizacija srezova predviđena ovim zakonom je ostala na snazi sve do sticanja nezavisnosti Kneževine Srbije i formiranja Kraljevine Srbije 1882. godine.
(Izvor: Espreso)