Priča o Jozefu Šulcu, hrabrom nemačkom vojniku koji je odbio da strelja mlade srpske partizane, decenijama je bila pričana kao redak primer viteštva, junaštva i časti među nacistima.
Sve dok nemački novinar nije otkrio da je u pitanju izmišljotina u režiji Berlina i SFRJ.
Priča o Jozefu Šulcu, vojniku nacističke 714.divizije koji je navodno odbio da strelja srpske partizane u Palanci, zaintrigirala je kako nemačku, tako i jugoslovensku srpsku javnost.
O Šulcu su snimani filmovi, dizani su mu spomenici i odavane počasti. Sve dok nemački novinar Mihael Mertens nije otkrio da je cela priča- izmišljotina
U knjizi „Potraga za junakom“ Mertens navodi da je priča još jedna u nizu zamki „moderne istorije“.
Mit o Šulcu, koji herojski strada sa srpskim mladićima koje je obio da strelja, stvorile su jugoslovenske i nemačke diplomate.
Beogradu je priča odgovarala jer je davala potvrdu o ispravnosti NOB-a. Berlin je napokon imao dobru priču da nisu svi vojnici Vermahta bili isti.
Šulc jeste ubijen u Šumadiji, ali ne jer je obio da izvrši naređenje, već je stradao u borbi.
Nemci su 60-ih pokrenuli istragu o Šulcovoj smrti, jer je po zakonu Vermahta bilo zabranjeno pogubiti vojnika bez presude Vojnog suda. Tako je i otkriveno da je priča o Šulcu zapravo dobro smišljena istorija u saradnji Nemačke i SFRJ.
